علی‌اکبر رنجبرزاده گفت: برخی منتقدان معتقدند این طرح با زندگی اسلامی انطباق ندارد و نمی‌توان آن را به طور گسترده در سراسر کشور پذیرفت. با این حال، اگر راهی وجود داشته باشد که در عین حفظ آسایش، آرامش و حریم عمومی و شخصی خانواده‌ها، مسکن اقتصادی ساخته شود، این اقدام مثبت است.
وی افزود: اگر بخواهیم مقایسه کنیم، زندگی در خیابان یا چادرخوابی قابل قیاس با داشتن یک سرپناه هرچند کوچک، نیست. طبیعتاً داشتن یک خانه کوچک و محقر بهتر از بی‌سرپناهی است. ما وظیفه داریم برای مردم مسکن تأمین کنیم. حتی در آثار تاریخی و قرون گذشته نیز خانه‌ها و اتاق‌هایی با متراژهای بسیار پایین، مانند 6 یا 9 مترمربع، دیده می‌شود و این تصور که هر اتاق خواب باید 16 یا 24 مترمربع باشد، صحیح نیست.
رنجبرزاده ادامه داد: اولویت اول، تأمین مسکن برای نیازمندان است، به هر میزان که شرایط مالی، اقتصادی و زمین اجازه دهد. اگر شرایط فراهم باشد، طبیعتاً می‌توان خانه‌هایی با وسعت بیشتر و مطابق با بهترین معیارهای دینی و مذهبی ساخت. اما در شرایط کنونی کشور که امکان تأمین مسکن‌های بزرگ برای همه وجود ندارد، باید به راهکارهای واقع‌بینانه روی آورد.
او تأکید کرد: باید انتخاب کنیم؛ آیا می‌خواهیم مردم بدون سرپناه بمانند، کارتن‌خوابی کنند یا زیر چادر زندگی کنند؟ یا اینکه مسکنی کوچک اما امن برایشان فراهم کنیم؟ در شرایط فعلی، چاره‌ای جز حرکت به سمت ساخت مسکن‌های کوچک وجود ندارد.
در کلان‌شهرها چاره‌ای جز ساخت واحدهای کوچک نیست
نماینده مجلس شورای اسلامی، در ادامه اظهارات خود درباره ضرورت تأمین مسکن برای مردم اظهار داشت: تأمین مسکن برای جامعه یکی از تکالیف اساسی دولت‌هاست و بر اساس قانون اساسی، دولت مکلف به فراهم کردن سرپناه برای آحاد مردم، به‌ویژه اقشار نیازمند است. وی تأکید کرد: این موضوع از جمله وظایف اصلی دولت‌ها به شمار می‌رود که باید برای آن برنامه‌ریزی دقیق صورت گیرد.
رنجبرزاده با اشاره به تفاوت شرایط تأمین مسکن در کلان‌شهرها و شهرهای کوچکتر گفت: در کلان‌شهرها به دلیل کمبود زمین مناسب، بلندمرتبه‌سازی یک ضرورت انکارناپذیر است. از سوی دیگر، ساخت مسکن‌های با متراژ پایین تنها راهکار برای تأمین نیاز مسکن طبقات محروم و کم‌درآمد است. به گفته وی، ساخت واحدهایی با متراژ 40، 50 یا 60 متر مربع در این شرایط می‌تواند سرپناهی مناسب برای خانواده‌ها فراهم کند.
وی ادامه داد: در شرایط کنونی، دستیابی به مسکن با متراژهای بالا برای طبقات ضعیف و حتی طبقات متوسط جامعه امکان‌پذیر نیست. بنابراین نحوه ساخت مسکن، چه کوچک‌مقیاس و چه بزرگ‌مقیاس، باید بر اساس وضعیت خاص هر شهرستان یا کلان‌شهر تعیین شود. رنجبرزاده تصریح کرد: در شهرستان‌هایی که زمین کافی وجود دارد، امکان ساخت مسکن با متراژهای بالاتر، طبقات کمتر و تراکم پایین‌تر فراهم است، اما در مراکز استان‌ها و کلان‌شهرها به دلیل محدودیت زمین، ناگزیر به حرکت به سمت ساخت واحدهای کوچک هستیم.
نماینده مجلس در پایان با بیان اینکه نسخه واحدی برای کل کشور در حوزه مسکن نمی‌توان ارائه کرد، اظهار داشت: هر منطقه باید متناسب با امکانات زیرساختی، قیمت زمین و توان اقتصادی مردم برای تأمین مسکن برنامه‌ریزی کند. وی تأکید کرد: باید با در نظر گرفتن شرایط موجود، مسیر خانه‌دار شدن مردم را هموار کنیم و شرایطی فراهم آوریم که همه بتوانند از حداقل‌های لازم برای یک زندگی آرام و امن در زیر یک سقف بهره‌مند شوند.
0 دیدگاه