واقعیت این است که حوزه مسکن قربانی تحولات و سیاست‌های حوزه اقتصادی است. مسکن اقتصادی فقط مربوط به متراژ نیست بلکه متناسب با توان اقتصادی افراد جامعه است.

سال ۵۳ زاغه‌نشینی بیخ گوش میدان آزادی بود! جمهوری اسلامی مدتی پس از شکل‌گیری با سیاست واگذاری زمین به اقشار کم‌درآمد، بسیاری از خانواده‌ها را صاحب‌خانه کرد و به تدریج حلبی‌آباد جمع شد. شهرها نیز شکل مدرن و جدیدی به خود گرفتند اما هنوز با نقطه ایده‌آل فاصله داریم. حدود ۲۰ میلیون نفر درگیر سکونتگاه‌های غیررسمی هستند ۵۰ درصد ساکنان پایتخت اجاره‌نشین‌اند. هزینه اجاره بعضا تا بیش از ۷۰ درصد درآمد کارگران را می‌بلعد که یک کارشناس مسکن، راه حل مساله را ثبات اقتصاد کلان، کنترل تورم و واگذاری امور ساخت و ساز به بخش خصوصی و تعاونی‌ها می‌داند. به گزارش ایسنا، بخش مسکن طی ۴۶ سال که از پیروزی انقلاب اسلامی گذشته پیشرفت‌هایی داشته است؛ اگرچه چالش‌ها و کاستی‌ها نیز کم نیست. در دوران پهلوی بسیاری از مردم در شهرهای بزرگ از جمله تهران با مشکل مسکن مواجه بودند. یکی از آسیب‌های این معضل شکل‌گیری سکونتگاه‌های غیررسمی مثل حلبی‌آباد بود و گفته می‌شود بیش از ۶۰ درصد کارگران فاقد مسکن بودند. زاغه‌نشینی تا کنار میدان آزادی کشیده شده بود. محمدرضاشاه و مسئولان دولتی وعده‌هایی در خصوص حل بحران مسکن می‌دادند؛ اما بحران عمیق‌تر از این بود که با حرف بتواند حل شود. هویدا نیز در نطقی گفته بود «مـن قسـم می‌خورم مشکل مسکن کارگران را حل کنم» (آیندگان، ۱۳۵۷: ۳). اما تشکیل اتحادیه تعاونی مرکزی مسکن کارگران و همچنین اقدامات دیگر دولت پهلوی در عرصه مسکن به‌خصوص مسکن کارگران کارساز نبود.

صندوق بازنشستگی فولاد از واریز حقوق بازنشستگان این صندوق در آستانه یلدا خبرداد

نخستین مرکز حل اختلاف و میانجی‌گری با مجوز اتاق تعاون ایران در ساختمان مرکزی اتحادیه تعاونی‌های عمرانی تهران راه‌اندازی شد.